Eric Frattini - Złoto Mefista

Czasami lubię sięgnąć po thrillery historyczne, nie jestem ich wielką fanką, ale to ciekawa odmiana raz na jakiś czas. O Złocie Mefista nie znalazłam zbyt dużo informacji, jedynie krótkie streszczenie i biografię autora. Zaryzykowałam, zamówiłam, przeczytałam i... żałuję. Mimo, że fabuła na pierwszy rzut oka wydaje się ciekawa, to jedna rzecz mnie wyjątkowo drażniła przy lekturze odbierając tym samym większość przyjemności.

Akcja powieści rozgrywa się pod koniec drugiej wojny światowej i kilka lat po niej. Edmund Lienart ma za zadanie utworzyć tajną organizację Odessę, która ma umożliwić ucieczkę najważniejszym nazistom i w późniejszych latach pomóc odbudować IV Rzeszę. Założenie było proste - Niemcy nie spodziewali się, by ich polityczni przeciwnicy podejrzewali Francuza o wykonanie tak ważnej misji. Lienart zaangażował w działania swojego syna, Augusta - uczącego się w seminarium - by ten nadzorował współpracę Odessy z Watykanem.

W zasadzie większa część fabuły opowiada o działaniach Augusta, on jest głównym motorem sprawczym Odessy. Młody mężczyzna przemierza całą Europę, by nawiązać odpowiednie kontakty i sprawdzić część przedsięwzięć. Uczestniczy w różnego typu intrygach, naraża życie, nawet poznaje kobiety od strony intymnej, czego wcześniej, jako seminarzysta, nie dopuszczał do siebie. August to dobrze wykształcony i wychowany człowiek jednak mnie wydał się strasznie arogancki i odpychający. Jedyny ludzki czynnik, jaki w nim widziałam, to oznaka litości, gdy dochodziło przy nim do pierwszych morderstw.

Oprócz działań Odessy autor przybliżył nam funkcjonowanie Office of Strategic Services (OSS), agencji wywiadowczej Stanów Zjednoczonych. Czytając Złoto Mefista miałam okazję zobaczyć w jaki sposób amerykańscy agencji działali, jak wnikali w struktury wroga i nie wahali się oddać życia za swoją wagę. Szczególnie zaimponowały mi kobiety w OSS, nie miały oporów (a przynajmniej nic o tym nie było w tekście) uwodzić wrogów i w ten sposób ich inwigilować. W ten sposób dotarto również do Augusta Lienarta i jego ojca, oboje okazali się bardzo podatni na kobiece wdzięki.

Czy coś mnie zdziwiło? Chyba nic. Może niektóre osoby byłyby zdziwione chciwością Kościoła czy Szwajcarii. Gdyby nie oni, całe przedsięwzięcie nie miałoby racji bytu, może nic by z tego nie wyszło choć może znalazłoby się inne rozwiązanie? W końcu pieniądze był, złoto jednak robi swoje choć to przykre. Naziści zostali uratowani dzięki kosztownościom (i zębom) odebranym ofiarom obozów koncentracyjnych. To była najbardziej bulwersująca mnie część powieści, przeżyć za krzywdę innych i jeszcze nie mieć z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia. Nie będę w tym miejscu zagłębiała się w ten temat, jednak przyznaję, że ciężko czytało mi się historię o ucieczce nazistów, gdy cała sobą kibicowałam za ich pojmaniem i ukaraniem.

To, co mi się najbardziej nie podobało to dialogi. Lubię, gdy są dobrze przemyślane, z odrobiną dwuznaczności, inteligentne... Jednak jeśli niemal każda wypowiedź składa się w pięćdziesięciu procentach z cytatów, sentencji i tym podobnych męczących składników to ja dziękuję. Początkowo nawet mnie to bawiło, jednak mając za sobą sto stron, a przed sobą czterysta, poczułam straszne zniechęcenie do książki i zmuszałam się do sięgania po kolejną porcję banałów. Nie wiem czy autor miał nadzieję w ten sposób przybliżyć czytelnikom środowisko kleru, ale mnie bardzo tym zmęczył.

Złoto Mefista jest z pewnością dobrze przemyślaną i skonstruowaną powieścią opartą zarówno na faktach, jak i domysłach historyków. O samej Odessie wiadomo niewiele, nie udowodniono nigdy czy organizacja rzeczywiście istniała, to samo tyczy się ucieczki części nazistów. Pomysł, że Hitler żył jeszcze długo po zakończeniu II Wojny Światowej i ukazanie go, jako niedołężnego starca było dość zabawne. Książka ma swoje plusy i minusy, w mojej opinii przeważyły niestety negatywy, to nie była powieść dla mnie, jednak myślę, że miłośnicy thrillerów historycznych powinni być zadowoleni z pracy Erica Frattiniego. Polecam i nie polecam jednocześnie, myślę, że najprościej będzie sięgnąć po Złoto Mefista i przekonanie się "czym to się je".